142. Mezmur

142

1 
Yüksek sesle yakarıyorum RAB’be,
Yüksek sesle RAB’be yalvarıyorum.
2 Önüne döküyorum yakınmalarımı,
Önünde anlatıyorum sıkıntılarımı.
3 Bunalıma düştüğümde,
Gideceğim yolu sen bilirsin.
Tuzak kurdular yürüdüğüm yola.
4 Sağıma bak da gör,
Kimse saymıyor beni,
Sığınacak yerim kalmadı,
Kimse aramıyor beni.
5 Sana haykırıyorum, ya RAB:
“Sığınağım,
Yaşadığımız bu dünyada nasibim sensin” diyorum.
6 Haykırışıma kulak ver,
Çünkü çok çaresizim;
Kurtar beni ardıma düşenlerden,
Çünkü benden güçlüler.
7 Çıkar beni zindandan,
Adına şükredeyim.
O zaman doğrular çevremi saracak,
Bana iyilik ettiğin için.